Ο Κουφοντίνας έκλεισε την απολογία του, κλαίγοντας, με ένα ποίημα του Κωστή Παλαμά, που αναφέρεται στην προτροπή πατέρα προς το γιό του να μην παρατήσει το περιβόλι που του κληροδοτεί και να μην φοβηθεί «το χαλασμό και τη φωτιά» αλλά να κτίσει κάστρα και αν χρειαστεί, μέσα σε αυτά να «ταμπουρωθεί».
(τελευταία στροφή από το ποιήμα των 235 στίχων)
Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις να μην το παρατήσεις.
Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτυνε τη γη του
κι ακλάδευτο, όπου μπλέκεται, να το βεργολογήσεις,
και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας
κι αν αγαπάς τ'ανθρωπινά κι όσα άρρωστα δεν είναι
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
και τη ζωντάνια σπείρε του μ'όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής!
Κι αν είναι
κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα, πέσουνε καιροί οργισμένοι
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα
για τίποτ'άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια ,
μη φοβηθείς το χαλασμό.Φωτιά! Τσεκούρι!Τράβα
ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφτο
και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα
για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα,
π'όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για να'ρθει,
κι όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.
Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει.
κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είν'απάνου απ'όλα.
Κωστής Παλαμάς (1859-1943)
1 σχόλιο:
Το πάθος για την λευτεριά
είναι δυνατότερο απ΄όλα τα κελιά
Δημοσίευση σχολίου